Rozdział 18."Pocałunek jak płatki dzikiej róży. Ukradniemy czas gwiazdom na niebie."

Siemano ;D I jak kto już zaczął ferie ? Mi się skończyły -.- Rozdział pisany na szybko, bo moja kochana przyjaciółeczka, oczywiście mnie pośpieszała <3 Komentujecie, to potem jak zauważyłam pisze się o wiele łatwiej i dziękuję wam, że czytacie te moje bazgroły ;3
Nutka : Sia- My Love *.*

Rozdział 18. 

[ Ginny Weasley ] 

Promienie słońca zaczęły kłuć mnie w oczy. Teraz każdy poranek, każdy dzień jest koszmarem. Co to ma być ?! Jakim cudem Maja wyszła z dormitorium ? Przecież spała. I jeszcze ja z Georgem, chodziliśmy po korytarzach Hogwartu. Może peleryna niewidka ? Ale Maja nie miała jej przy sobie, Harry ma cały czas ją w swoim kufrze. O co tu chodzi ? Dzisiaj sobota, będę mogła spędzić dzisiaj trochę czasu w szpitalu. 

Wstałam i wzięłam z kufra zielony sweter, żółte rurki, czerwone trampki i naszyjnik, na którym na końcu jest niewielka sówka. Weszłam do łazienki i wzięłam szybki gorący prysznic. Ubrałam się. Na twarz nałożyłam lekką warstwę pudru, usta wymalowałam truskawkowym błyszczykiem. Wyszłam z łazienki, koszulę nocną rzuciłam na łóżko. Z komody sięgnęłam malinową mgiełkę i spryskałam nią ubrania. 

Wyszłam z pokoju i ruszyłam w stronę dziury w portrecie. Zaraz, zaraz, a może Maje ktoś wyniósł stąd ? Zapytam Grubej Damy. 

- Przepraszam, Gruba Damo ? 

- Słucham ? 

- Czy nie pamiętasz może, kto wchodził do pokoju wspólnego w czwartek pomiędzy 20, a 20.30 ? Czy nie zauważyłaś kogoś nieznajomego ? 

- Był tu taki jeden chłopak, dziwny na pozór, ale znał hasło i go wpuściłam. 

- Czy możesz mi go opisać ? 

- Owszem, był przy kości, miał taką dziwną bródkę, oczy czarne jak węgiel, a szaty miał....- przerwała, klepiąc się po głowie i mrucząc coś pod nosem.- Jak mogłam być tak głupia ?! Szaty miał z herbem Slytherinu ! 

- Co ?

- Jak mogłam być tak głupia ? 

- Już dobrze, to nie twoja wina. Znał hasło, a to twój obowiązek, to wpuszczanie każdego kto je poda.- powiedziałam i ruszyłam biegiem prosto do Wielkiej Sali. 

Wbiegłam do jadalni, odszukałam wzrokiem przyjaciół. Podleciałam do niech i usiadłam, cała zadyszana. 

- Słuchajcie ! Chyba już wiem ! 

- Co wiesz ?- zapytała Marta.

- Jak Maja wydostała się z dormitorium. 

- Jak ?- tym razem odezwał się Fred. 

- Rozmawiałam z Grubą Damą, powiedziała mi, że w czwartek wpuściła, dosyć dziwnego chłopaka, dosyć przy kości, z dziwną bródką, czarnymi jak węgiel oczami i w szacie Slytherinu ! Hermiono do kogo ci ten opis pasuje ?

- Do Kruma.

- Właśnie ! 

- A nawet jeśli to niby jak ją z tamtąd wyniósł ?- zapytał Ron. 

- Maja spała. Może rzucił na nią jakieś mocne zaklęcie, podał jakiś eliksir... Nie wiem, ale możemy o to spytać pielęgniarkę ? 

- Na pewno możemy. 

- Ej, a gdzie George ?

- Już siedzi w szpitalu. 

- No to lecimy.- powiedziałam i już wstałam. W biegu chwyciłam jabłko i poleciałam prosto do szpitala. 

- Pani Pomfrey, pani Pomfrey ! Czy wie pani co podano Mai, że jest tak długo nieprzytomna ?- zapytał Harry. 

- Naturalnie.

- Więc co to było. 

- Przerabialiście mandragory na zielarstwie prawda ? 

- No tak. 

- W młodych korzeniach, jest cząstka trująca, można ją wyciąć i komuś podać, nie powoduje ona śmierci tylko poważne osłabienie. 

- Więc na pewno miałby do tego dostęp, przecież w tym roku profesor Sprout też hoduje mandragory !- powiedziała Hermiona. 

- Potter, Granger ! Co wy tu robicie tak wcześnie ? 

- Pani profesor, chyba wiemy o co w tym wszystkim chodzi !- powiedział czarnowłosy. 

- Ale o co chodzi Potter ?- zapytała nauczycielka, a Harry opowiedział jej wszystko czego się domyśliliśmy.- Jesteście pewni ?- zapytała, po skończonej historii.

- Tak, pani profesor.- odpowiedział Ron. 

- Zastanowię się nad waszą tezą. A teraz chyba przyszliście tu nie dla mnie tylko dla panny Potter ?

- Tak, czy ona się już obudziła ?- zapytała Miona. 

- Niestety panno Granger. 

- Jak długo to jeszcze może potrwać ?- zapytał Harry. 

- Może jeszcze pare dni, ale jak się obudzi to obiecuję wam, że będzie nie do poznania. 

- Dobrze. 

Ruszyłam z przyjaciółmi do łóżka na którym ujrzałam spokojnie śpiącą Maje. Wygląda tak niewinnie. Obok niej siedzi mój brat i trzyma ją za rękę. Usiadłam koło niego i oparłam głowę na jego ramieniu.

***

Wieczór. Siedzimy w pokoju wspólnym Gryfonów i wszyscy się wygłupiamy. Taka była wizja pierwszego weekendu w Hogwarcie, a zamiast tego siedzimy w skrzydle szpitalnym i patrzymy na bezwładne ciało naszej przyjaciółki. Co teraz zrobimy ? Jesteś teraz mi tak bardzo potrzebna ! Hermiona cały czas spędza w towarzystwie Freda, nie da się z nią teraz normalnie porozmawiać. Ty zawsze miałaś do mnie czas i dobrą radę. 

- No już dzieciaczki, jest późno. Musicie iść spać. Nie martwcie się już tak.- powiedziała pani Pomfrey. 

Wyszliśmy ze szpitala. I ruszyliśmy korytarzem na resztki kolacji. Co to ma być? On siedzi sobie teraz tam i najzwyczajniej wcina zapiekanke ! 

- Hermionija !- zawołał bułgarski gracz. Miona gwałtownie odwróciła się do chłopaka, uśmiechnęła się do niego i pokiwała. Wszyscy ustaliliśmy, że będzie najlepiej jeśli Hermiona będzie z nim utrzymywała normalne relacje.- Czy możesz zjeść ze mną ?- zapytał. 

- Oczywiście.- odpowiedziała i ruszyła  z nim do stołu Ślizgonów.

- Miona !- krzyknął Fred. 

- Spotkamy się w pokoju.- powiedziała. 

Usiadłam koło Harrego i położyłam głowę na jego ramieniu. Poczułam jak łzy spływają mi po policzkach. 

- Gin, zjedz coś. Nie jadłaś cały dzień.- powiedziała zatroskana Angelina. 

Pokiwałam i wzięłam trochę sałatki na swój talerz. 

Po piętnastu minutach byłam już w swoim dormitorium. Nic mi się nie chce. Ruszyłam czym prędzej do łazienki wziąć gorący prysznic. Zmyłam resztę makijażu, wyszczotkowałam zęby, wzięłam kąpiel i ruszyłam do łóżka. Jestem wyczerpana ! W dwie sekundy pogrążyłam się w dolinie snu.

***

[ Maja Potter ] 

Promienie słońca zaczęły bawić się na moim poliku. Poczułam ostry zapach lekarstw i eliksirów. Gdzie ja jestem ? W skrzydle szpitalnym ? Nie to przecież niemożliwe. Pamiętam jak zasnęłam w dormitorium z Ginny. Co się stało ? Poczułam jak ktoś łapie mnie za rękę. Iskierki... George ? Co on tutaj robi ? Otworzyłam oczy i spojrzałam w te jego brązowe oczy. Uśmiechał się do mnie. Odwzajemniłam uśmiech. Mimo to cieszę się, że tu jest. 

- Zawsze musisz zrobić coś, co pozostanie długo w pamięci ? Martwiłem sie o ciebie.- usłyszałam.

Usiadłam i spojrzałam w jego oczy. Mówił prawdę. Cały czas trzymam go za rękę. Wtuliłam się w chłopaka, poczułam jak całuje mnie we włosy. Uśmiechnęłam się do siebie. Nie wiem, ale jego dotyk jest dla mnie niczym ukojenie. Co we mnie wstąpiło w czwartek ? Przecież wcale tego nie chciałam, byłam zła i to cholernie.  

- Przepraszam.- powiedziałam. 

George przyciągnął mnie do siebie i czule pocałował. Posadził mnie pewnie na łóżku, wplątałam palce w jego włosy. Tego było mi brak ! To dla mnie najważniejsze, nikt tego nie może zniszczyć, oby...

Pocałunek jak płatki dzikiej róży. Ukradniemy czas gwiazdom na niebie.. 

Oderwaliśmy się od siebie. Spojrzałam na Georga, patrzył mi prosto w oczy. 

-Zobacz co mam.- powiedział wyciągając z kieszeni łańcuszek, który mu oddałam. 

Uśmiechnęłam się do niego. Weasley wstał i powiesił mi medalik na szyi.

- Wolę go jak jest na twojej szyi niż w mojej kieszeni.- wyszeptał mi do ucha. 

- Chyba też go tak wolę.- powiedziałam z uśmiechem.- A która jest godzina ?

- 8.

- Dzisiaj jest ? 

- Niedziela. 

- Czyli byłam nieprzytomna ...?

- 3 dni. 

- Tak długo ? 

- Tak. 

Drzwi się otworzyły, usłyszałam czyjeś kroki. 

- Pani Pomfrey, czy moja uczennica już doszła do siebie ?- powiedziała McGonagall.

- Chciałam właśnie podać jej lek.

- Dobrze, więc idziemy.

Ruszyły salą, prosto do miejsca w którym stało moje łóżko. Wywróciłam oczami, na co George się uśmiechnął. Obie kobiety podeszły do nas. 

- Dzień dobry, panie Weasley. Dzień dobry, panno Potter... panno Potter ! Potter ty się obudziłaś !- zaczęła nauczycielka. 

- Tak, pani profesor i czuję się świetnie. 

- Może i tak, ale proszę, jeszcze jeden dzień poleżeć w szpitalu dobrze ?- powiedziała pielęgniarka.-  Proszę to wypić. 

- Dobrze.- powiedziałam i wypiłam. Płyn zaczął powoli wypalać mi gardło. Boże co to jest ? 

Usłyszałam jak ktoś znowu otwiera drzwi od szpitala. Kroki kilku par nóg. 

- Potter !- krzyknęła profesorka do mojego brata. 

- Tak pani profesor ?- powiedział Harry. 

- Rozmawiałam z dyrektorem na temat waszej tezy i mówił, że to jest możliwe.

- Naprawdę ? Och, to świetnie, czyli coś z tym zrobi ?

- Nie rozpędzaj się tak Potter. Mówił, że to możliwe... A teraz, raczej nie po te wiadomości przyszliście co ? 

- No nie. 

- Właśnie, ktoś chciałby się z wami zobaczyć.- powiedziała McGonagall. 

Już po sekundzie poczułam jak Ginny rzuca mi się na szyję. 

- Maja !- powiedziała razem z moim bratem.

Rudowłosa mnie puściła, spojrzałam jej w oczy, i zobaczyłam w niej szczęście. Poczułam jak mój brat mnie obejmuje, usłyszałam jak się śmieje za mojego ramienia. Zawsze dobrze się dogadywaliśmy i dbaliśmy o siebie nawzajem. Oboje zaczęliśmy się śmiać.

- Jak dobrze, że wróciłaś.- powiedział przytulając mnie jeszcze mocniej

***

Wieczór, nadal siedzimy w skrzydle szpitalnym.

- Powinniście już iść na kolację.- powiedziałam do przyjaciół.

- Nie, dzisiaj przeżyjemy.- odpowiedział Fred.

- I co będziecie tutaj ze mną spać ?

- Jasne !- odpowiedział Harry. 

- Potter, jak się czujesz ?- zapytała pani Pomfrey.

- Świetnie.

- Na pewno ? 

- Tak. 

- Dobrze, to chyba nie będe cię już męczyć, możesz iść do swojego dormitorium. 

- Naprawdę ?

- Tak. Tylko przyjdź jakbyś poczuła się gorzej. 

- Dobrze. 

- No to teraz dzieciarnia zmykać pacjentka musi się przebrać.- powiedziała i wygoniła moich gości

Ubrałam się w ciuchy, które zostały położone obok mnie, czyli co ? Czerwony groby sweter, żółte rurki i czerwone trampki. Widzę, że Ginny dopadła się do mojego kufra. Podeszłam do lustra nad moją szafką nocną i poprawiłam makijaż za pomocą różdżki, makijaż który najwidoczniej został jeszcze od czwartku, przeczesałam długie do pasa kasztanowe proste włosy i umyłam zęby. Jej mają tutaj niezłe wyposażenie... Pościeliłam łóżko za pomocą różdżki i ruszyłam w kierunku wyjścia. 

- Do widzenia.- powiedziałam do pielęgniarki. 

- Dobranoc.- powiedziała pani Pomfrey. 

Wyszłam z szpitala i od razu zobaczyłam rozpromienioną twarz Weasleyównej.

- Nienawidzę tego swetra !- powiedziałam do niej.

- Ale wiesz wyglądasz cudownie. 

- Mhm, jasne.

- Ja mówię prawdę. 

- Niech ci będzie. A gdzie reszta ?

- W Wielkiej Sali, powiedziałam im, że mają tam za nami zaczekać. 

- No to chodź. 

Ruszyłyśmy korytarzem. Coś nie daję mi spokoju jak trafiłam pod opiekę pani Pomfrey ?

- Ginny ?

- Hmm ?

- Jak trafiłam do szpitala ? 

- Yyyy, no wiesz...- i zaczęła mi wszystko opowiadać. 

- Co ?! Że Krum ? Ale jak ? Jak się dostał do Gryffindoru ?- byłyśmy już przy jadalni, kiedy zaczęłam ją wypytywać. 

- Wiesz, znał hasło, Gruba Dama w ogóle nie zauważyła, że jest Ślizgonem i tak... 

- A wy nie zauważyliście, że mnie przenoszą ?

- Ja rozmawiałam z Georgem na korytarzu, a reszta była pochłonięta nauką. 

- A peleryna ...

- Niewidka ? Tak to możliwe, że Krum ją ma. 

Weszłyśmy do Wielkiej Sali i usiadłyśmy koło przyjaciół. Sięgnęłam po jabłko, jakoś nie jestem głodna. Poczułam jak Geroge obejmuję mnie, położyłam głowę na jego ramieniu i zaczęłam gryźć owoc. 

- Oooo, a to o tak później godzinie na kolację ?- i za sałatek wynurzył się Prawie Bezgłowy Nick.

- Dobry wieczór, Sir Nicholasie.- powiedziałam.

- A dobry wieczór, panno Potter. Jakże się pani miewa ? 

- Świetnie dziękuję. A pan ?

- Ach... Według mnie mogłoby być lepiej.

- Czyżby znowu pana nie przyjęli do klubu Bezgłowych Jeźdźców ? 

- Ach, no znowu.

-Nie przejmuj się Sir Nicholasie, dla Gryfonów jesteś najlepszym Bezgłowym duchem jakiego świat czarów miał.- wtrącił się do naszej rozmowy mój bliźniak. 

- Och, dziękuję. No dzieciaki chyba pora kończyć zajadanie i wracać do łóżek.

- Jeszcze chwilę. 

- Dobrze, no ale ja już lecę. Do widzenia Gryfoni !

- Dobranoc !- odpowiedzieliśmy mu, a on poszybował w górę i już go nie było.  

- To jak wiara ruszamy do pokoju wspólnego ?- zapytał Fred. 

- Chyba możemy, co nie ?- zapytała Hermiona. 

- Ja nawet sałatki nie skończyłem jeść !- warknął Ron. 

- Właśnie co wy tak szybko zjedliście ?- zapytała Marta, przegryzając kęsy zapiekanki. 

- A no głodny jakoś nie byłem. 

- Tak, ja też. 

- To ja mam pomysł. Może nasze niejadki już zaczną powoli iść zająć nam fotele w pokoju wspólnym, co nie ?- zapytała Ginny. 

- Mi pasuje.- krzyknęła Miona i już ruszyła razem z Fredem w stronę wyjścia. 

Usłyszałam śmiech Harrego, Rona i Georga. Spojrzałam na tą trójkę i ujrzałam trzy rozpromienione twarze. 

- Co was tak śmieszy ? 

- Nic, tylko po prostu lubią udawać, że nie planowali takich sytuacji. A robią tak już od trzech dni.

- Naprawdę ? 

- No tak. 

- Dobra mniejsza z zakochańcami , ja mam pytanie czy ja muszę jeszcze dzisiaj napisać jakąś pracę ? 

- Tak, na zaklęcia, na astronomie i jeszcze na wróżbiarstwo.- powiedział Harry.

- O no to pięknie. A na starożytne runy ? 

- Nie, nie mamy niczego. 

- Całe szczęście. 

- O i możesz nam pomóc przy pisaniu tych prac.- przemówił z pełnymi ustami Ron. 

- Co ?! Wy jeszcze nie napisaliście tych prac ?!

- No nie. 

- Ugh... To dalej idziemy i piszemy.- pogoniłam ich.- Która godzina ? 

- 20.

- To dalej. Idziemy ! Ruchy, ruchy. 

Ruszyliśmy w stronę wyjścia i poszliśmy prosto do portretu Grubej Damy.

- Podaj hasło. 

- Mimbulius Nimbletonia.

-Proszę wejść. 

Przeszliśmy przez dziurę w portrecie i ruszyliśmy w stronę stojących przy kominku foteli. Od razu zmieniłam punkt do którego dążę, bo na jednym z foteli siedziała klejąca się do Freda, Hermiona. Ron odchrząknął, na co oboje się od razu od siebie odczepili. Granger, która wylądowała na fotelu obok Weasleya, siedziała cała czerwona. 

- Chodź.- usłyszałam Harrego. 

Spojrzałam w jego stronę i zauważyłam, że okularnik się do mnie uśmiecha i wyciąga rękę. Chwyciłam brata i podeszliśmy do stolika na którym było pełno książek związanych z tematami wypracowań, było też pełno pergaminów, pojemników atramentów i parę piór. Sięgnęłam pierwszą lepszą książkę i zaczęłam ją czytać. 

Po godzinie, napisałam już dwa wypracowania. Zostało jeszcze jedno. Teraz zaklęcia, dla profesora Flitwicka.

- Co tam zapracowana ludności ?- usłyszałam głos Lee Jordana i Georga. Obok nich stała Angelina. 

- Maja !- krzyknęła.- Myślałam, że George znowu sobie żartuje z tym że się obudziłaś i już tu jesteś !- dziewczyna rzuciła mi się w ramiona i od razu poczułam długie brązowe puszyste włosy przysłaniające mi twarz. 

- A jednak. Jestem i czuję się świetnie.- powiedziałam i powróciłam do wypracowań. 

Słyszałam śmiechy i piski dziewczyn, ale tak jakoś niewyraźnie. Zawsze tak mam jak nauka mnie pochłonie. Już po 30 minutach wypracowanie na zaklęcia jest gotowe. Nie poszło tak źle. Odłożyłam pióro i poszłam usiąść koło Georga i Lee. Rudowłosy trzymał w ręku piwo kremowe. Niech zgadnę dlaczego zniknęli na tak długi czas ? Pewnie poszli sobie jednym z tajnych przejść do Hogsmade. Wszyscy zaczęli się śmiać, spojrzałam w punkt rozbawienia i na środku stał Ron i Harry celowali w siebie różdżkami . Szturchnęłam Georga w ramię i spojrzałam na niego pytającym wzrokiem. 

- Kłócą się.- odpowiedział mi. 

- O co ?

- Dla żartów.- powiedział i objął mnie, położyłam głowę na jego ramieniu. 

Po wytoczonej wojnie Harrego i Rona, udałam się do krainy snów.